Asyang, The Licensed Embalmer

I love Uber.  Una sa lahat, dahil di ako chinichika ng driver at hinahayaan nila ako mag muni muni by myself sa likod. 

Anyway, may koneksyon yan, pero side kwento muna.  Nung isang araw, nag aadik ako sa youtube.  Nag aadik meaning kung anong issuggest ni youtube sa gilid, pinipindot ko.  Hanggang sa marating ko ang the voice kids, at ang batang nakapasok sa Team Lea.  So may interview pa, sabi ni Lea, anong work ng parents mo?  At sabi nung bata, with matching accent, my mom is a lawyer and my dad is a licensed embalmer.  (Bumenta sa akin, bakit ba?) 

So nung isang araw, di ko na maalala san ako pupunta.  Pero walang Uber…. (Nooooo…) at kailangan ko na talaga umalis.  So napilitan akong mag cab.  Mukha namang mabait si kuya at politely nagtanong kung san ako pupunta.  Di naman sya nagreklamo at di nya rin ako binaba.  But, after 10 seconds, nagtanong na sya… Taga-PGH po kayo?

(Again, noooooo….) No to small talk sa cab.  Sabi ni mama, don’t  talk to strangers.  Nagflashback tuloy yung last time na may makulit akong driver, na ayoko naman din magsungit kasi mukha din syang friendly-ish.  Pero nung nalaman nyang doctor ako, ang dami nyang nakwento hanggang sa nagtatanong na sya kung anong vitamins ang pwede sa kanya. 

So sabi ko, “Opo”, with my prep smile (na by the way, ang meaning ng prep smile ko ay: I am uncomfortable).  Deep inside, sabi ko, “Please, please, please, wag ka na magfollow-up question.”  Pero di narinig ni kuya ang thoughts ko.  Sabi nya, “Ahhh, ano pong trabaho nyo?”

Sa point na ito, yung bata sa youtube ang naisip ko. 

Yep.  Yun ang naisigot ko, with matching accent, hence the title.

In fairness to me, nasabi ko with a straight face. (Pwede na ako mag-artista).  Effective.  Nakapagmuni-muni na ako after nun.

Asyang... and a Random Thought

Kailangan ko mag-aral pero may kailangan din ako i-share.  Naiisip nyo ba minsan kung ano-ano ang mga fears nyo in life?  Baka may mini list pag pinag-isipan ko yan ng mabuti, (at pag seryoso ako).

Anyway, isa sa mga fear ko ay nangyari na naman sa akin nung  weekend.  Kumain ako ng lunch, sinigang na bagnet sa watermelon (masarap, Simple Lang, Ayala Triangle), na sinundan ko ng coffee.  Tapos uminom pa ako ng tubig.  So, after non, kailangan ko na magrestroom break dahil puro tubig na ang katawan ko. (pero para malinaw, naiihi lang ako ha).

Medyo malayo-layo pa yung nilakad namin bago namin narating ang restroom, so medyo urgent na talaga sya.  Tapos pagpasok ko, ang daming tao, may mga nakatayo na sa labas ng stalls, pero maluwag dun sa dulo.  “Excuse me, excuse me”… tapos halfway, nakita kong may stall na bukas… Yeeeessss!

Tapos pagdating ko dun, nakababa ang takip…… Nnnnooooooo!

Binubuksan nyo ba? Ako kasi, di ko kaya, takot ako sa pwedeng sumurprise sa akin.  Naisip ko lang kasi, ano bang rason para ibaba mo takip?  (Hindi ko pa ito ginawa… sa pagkakatanda ko…) pero ang naiisip ko lang ay kung nagdeposit ka ng surprise, at kailangan mo ng headstart para kumaripas palabas, bago pa makita ng kasunod mo ang surprise mo for her.  Na pag nabuksan nya at hahanapin nya ang salarin, nakatakbo ka na palabas.  Hence, never akong nagbubukas, kahit gaano pa ka-urgent ang matter.  Ako lang ba?   

Asyang, Tabs and Tabachoy

Para sa mga hindi pa nakakakilala sa kanya, meet my friend, Tabachoi.  Tabs for short.  Self-explanatory pag nakita mo sya.  Meron din syang ibang nicknames  (wag lang Taba, maooffend sya).  Pero feeling ko, Tabs ang pinakafavorite nya.

Anyway, niyaya ko si Tabs manood ng Insurgent (kasi gusto ko mapanood si Theo James).  Tapos, after ng movie, tinanong ko sya kung saang faction kami bagay: Abnegation, Amity, Erudite, Dauntless or Candor.  Pero nakalimutan ko na ang sagot nya.   Basta naalala kong bago kami lumabas ng mall, ang tanong ko sa kanya ay, paano kung napunta tayo sa Amity? (kung saan masaya lahat ng tao, at para lang silang high/lutang sa saya).

So ginaya ko sila.  “Hi Tabachoi” (medyo required na napanood mo ang movie, for full effect, pero kung hindi, imagine mo na lang na high ako on something).  Medyo loaded ako sa caffeine at ang dami kong energy kaya pinaulit ulit ko lang ang “Hiiiiii tabaaachoooiii” habang naglalakad sa kahabaan ng Pedro Gil.  Di ko naman napansin na napalapit kami sa isang  stranger…. na tabachoy din.

So sabi ko, “Hiiii Tabaaachhhoiiiii!”.  Tapos lumingon si Ate, dahan dahan kong nakita ang face nya sa peripheral vision ko, at ang sabi ng mukha nya: “$%!&* (insert bad word), sinong tinatawag mong taba----“… simultaneously sabi ko sa utak ko, “Ateeee, I caaaaan exxxplaaa—“ (slow motion kasi).  Pero bago namin matapos ang thought bubble namin, nahagip ng peripheral vision ni Ate si Tabs, walking at a glacial pace.  Tapos nawala ang bakas ng galit sa mukha ni ate, at nabasa namin ni Tabs ang thought bubble nya: “$%!&*, sinong tinatawag mong taba--- Aaaah, tabachoi nga.”

Shetty.  Muntik na ako mapaaway dun.

Asyang and the Make-Up Experts

Medyo late bloomer ako sa make-up.  Siguro bilang tamad ako.  Plus, walang point, siguro lalo nung college, kasi from swimming pool, nakakarating ako sa classroom ko in 20 mins (ang galing ko na pag di tumutulo yung buhok by then.. so ang point, wala din namang time dati).  Nung med school, medyo naglalagay na ako ng lipgloss.   Minsan blush-on.  Natuto lang ako nung residency na, ang (napaka) basic skills ko c/o Apple, at the rest ay c/o Youtube (kung saan, pwede mo na yata matutunan lahat).

Anyway, obviously, hindi ako ang expert.  At hindi rin ang mga youtubers (na by the way, million million ang followers dahil lang sa mga ganyan).  Para sa akin, ang mga expert ay ang mga ate sa LRT/MRT.  Natry nyo na ba sila panoorin?

Naalala ko talaga si ate sa LRT, start from scratch, with all the pimple marks at manipis na kilay. So concealer, effortless.  Tapos powder.  Ang bilis lang. Blush-on.  Carry. And then.. nilabas nya ang eye shadow… Sabi ko, so full make-up talaga? (syempre hindi out loud) In fairness kay ate, kahit umaalog alog ang LRT, perfect nya ang smokey eyes effect! (So yes, tinititigan ko lang si ate the whole time.)  Pero di pa sya tapos, naglabas pa sya ng… tentenenen… eyeliner. Nagawa na nya yung isang mata.  At by this time ay amazed na amazed na ako. Pero dahil sya si ate at gusto nya magpakitang gilas, bigla na lang sya tumayo, at inooffer nya kay lola ang upuan nya (sa sobrang intense ng pagkakanood ko sa kanya, di ko nga namalayan kung san nanggaling si lola!)  

So habang nakatayo, alog alog, napantay nya ang eyeliner pati ang mga kilay nya.  Just like that, bam! (Ulitin mo, with feelings… bheym!)

Bumaba na si ate, ready to face the world.  Ang galing.

After 10 seconds, tsaka ko narealize, dun din ako dapat bababa, kung saan bumaba si ate.

Asyang and the Scary Ate sa Shuttle

Saturday is my free day. Ito ang araw na ang attitude ko ay: lahat ng ayoko gawin today ay kaya kong gawin bukas.. (except pala kung ako ang duty.. rounds muna; tsaka usually, tinatapos ko na ang mga bagay bagay pag Friday – yes, kailangan ko mag explain).  Hence, I love Saturdays.  Pero may isang part ng Saturday, na hindi masyado fun: ang pagpila sa shuttle.

Dati naman kasi wala si Ate dun.  Pero few weeks ago, after ko magliwaliw sa Makati at oras nang umuwi, pumila ako sa shuttle. Tapos, bigla na lang may lumapit sa akin na Ate, na maspayat pa sa akin, and I think masmatangkad pa ako sa kanya. Pero feeling nya sya si John Regala.. (or si Dick Israel… ginoogle ko pa yan).  So out of nowhere, in her siga voice, sabi nya sa akin, “Asan na ang pamasahe?”.  Natakot ako promise.  Sabay hanap ng pambayad.

So, nung sumunod na week, ayan na naman si ate.  But this time, si ate girl na nasa harap ko ang una nyang nilapitan, at inabutan sya ng 500 pesos.  Again, in her siga voice, sabi nya “Ate, wala ka bang barya?” (with a facial expression na nagsasabing “ang hassle mo naman ate”).  Natakot din yata si ate girl kasi bigla syang nakapaglabas ng exact amount. Buti na lang, sakto din ang pambayad ko.

At ang pinakarecent incident ay ang paghahanap nya sa pasaherong di nya pa nasusuklian.  So nakaupo na kaming lahat sa van, sabi ni ate, “sino yung may sukli pa?”, again sa pinakasiga nyang boses.  Lagot, ang tahimik.  After 3 seconds, inulit nya ang tanong, nilevel up nya lang ang volume. Finally, itong si kuya nan aka earphones ay nagtaas na ng kamay.  Tapos sabi ni ate, “Hindi pa kasi sumagot agad!”  Sabay abot ng sukli then slide ng pinto.  Galit si Ate.

So, kung uuwi ka din sa Imus from Makati, like me, maghanda ka ng P55.00, pumila ng maayos.. and avoid eye contact.  You are welcome in advance.

6,944

Ako lang ba ang nabobother sa ganito? Whhhyyyy??? 😨 (P.S. Hindi ko pinaalam sa may-ari na pipicturan ko ang iPad nya ✌🏻)

Pet Peeve

Pet peeve - minor annoyance that an individual identifies as particularly annoying to himself or herself, to a greater degree than others may find it 

Asyang versus the Swimming Ipis

Yes. Swimming ipis. 

Ako ay isa sa mga taong nag-aalarm ng super maaga, para lang makapag-snooze ng maraming beses. At pag totoong time na bumangon, kailangan ko pa ng ilang minutes para umiikot ikot sa kama, at mga 3 mins for social media browsing bago ako finally bumangon.  At pag bangon ko, parang tulog pa din ang half of myself.  

So, nung isang umaga, half-asleep me, ay nasa shower na.  At ang bumati sa akin that day… ay isang floating ipis sa half-full na timba.  Actually, di sya floating, nakatungtong pa naman sya sa handle ng tabo.

Take note, hindi sya ipis.  Isa syang IPIS.  So nagpanic ako at nawala ang bawat butil ng antok sa katawan ko.  Nagtowel ako agad just in case maging flying ipis sya.  Ayokong tumakbo sa hallway nang walang saplot.

Anyway, tumayo ako for 30 seconds, para mag isip ng game plan.  Kasi hindi option ang hindi maligo.  Anyway, naisip kong kailangan ko muna tanggalin ang tabo.

So habang nagpapalpitate ako (seryoso kasi, i hate ipis), nilubog ko ang tabo sa water hanggang sa napilitan syang magfloating tapos kinuha ko ang tabo.  So nagpanic swimming paikot ikot sa timba, at buti na lang di sya nakalipad.

Tapos, binuhos ko sya sa toilet. 

Goodbye ipis.  Ayun lang.  Nanalo ako.