Pila and Pet Peeves

Yes, check ang Taiwan!  Kung saan wala akong ginawa kundi kumain at maglakad para magburn ng kinain para makakain ulit.  Dahil dyan, sumuko ang tyan ko, lalo na ang legs ko... but that's for another blog.. or vlog.. or memory bank na lang.  Pag isipan ko.. (kung mamotivate akong gumawa ng alin man dyan hehe)

Because today, gusto ko lang i-share ang experience ko sa mga pila para lang makarating sa Taiwan.  Hindi ko na maalala kung anong number na sa listahan.. Number 8? But anyway, isa sa nakakainis diba, yung mga sumisingit sa pila.  Medyo malas talaga ako sa mga pilahan eh (parang medyo nablog ko na yata ng slight).

So after ten years namin sa pila for bag drop.. (yes, ten years ang pila.. why??), ang haba din ng pila sa immigration.  So dito nagsimula ang trend nang singitan.  Bakit kasi may concept tayo (di ko lang kasi sure kung very pinoy lang 'to) na pwede ka mag-save ng spot sa mga pila.  Lalo na sa aiport.. kung saan...

Una, sa labas pa lang kami ng immigration (kasi ganun kahaba yung pila, abot sa labas).. tapos may sumilip na Ate from inside, sabay kaway para sumenyas na "Guys, let' go, nag save ako ng space nyo sa delubyo sa kahabaan ng pila na ito".  Hindi lang kasi isang tao ang kasama nya (pero kahit isa lang, bakit di sya pumila katulad ng ibang tao? like me?), pero kasama nya ang isang baranggay.  Like nanay, tatay, ate, kuya, bunso, si inday, si tita, si tito, yung pinsan, yung boyfriend ng pinsan, yung kaibigan ng boyfriend ng pinsan... isang baranggay nga kasi.  Ang OA. Samantalang si Ate lang naman yung pumila tapos sisingit silang lahat.  Wala namang express lane for baranggay. Pakiexplain. 

Pakiexplain kung bakit naisip nilang okay lang 'yon.  At pakiexplain kung bakit okay lang din yun kay Kuya Guard?!

Dahil una pa lang yan, may pangalawa.  Kasi after ten years ulit sa immigration (at after unti-unting nauubos ang energy ko sa pagtayo sa kainitan), finally, dalawang ate na lang sana, tapos kami na.  But no, si Ate, nung turn na nya, lumingon para tawagin ang immediate family nya.  Na nasa kabilang pila. Tapos isang buong pamilya silang sumugod sa harapan namin.  At dahil immediate family sila ni Ate, okay lang daw.  

Pero may pangatlo pa.  Kasi nung boarding na, family outing din yung nauna sa amin.  'Di ko lang alam kung anong nangyaring aberya, pero ang bilis kasi nung kabilang line o.. nakapasok na sila, habang natrap na naman kami after ng family outing o.  Anong petsa na?

At kung akala mo ay tapos na, may pang apat pa.  'Di pa tapos eh.  Kasi syempre, pila ulit pagdating sa Taiwan.  Eh medyo nasa 30s ang seat namin, so paglabas namin pila na naman talaga.  Binilisan ko na nga lakad kasi naimagine ko na yung paghaba ng line, nag overtake na kami ng mga ate at kuya na nagsstroll pa.  Tapos, after ng efforts na 'yun, itong si Ate sa harap namin, senyas senyas na naman sa likod.  TAPOS MAY SUMUGOD NA PULUTONG NG MGA ATE AT KUYANG MABAGAL KUMILOS. Ano 'to? Save na naman? Di naman kayo disabled.  Pasalamat kayo pagod na ako..  at wala akong energy kumausap ng tao.. at ayoko ng mga confrontations.. pero ibblog ko kayo:

Hoy Mildred, (narinig ni Tabs, tinawag ka nyang Mildred) at friends and/or family of Mildred.  Mainit na ulo ko.  Walang save save sa pilahan.  Sa susunod pumila kayo, either bilisan nyo kumilos para mauna kayo, or dun kayo sa DULOOOO!

Hindi ko na alam minsan kung minamalas ako para lang may mablog ako eh.  But anyway, sana magka-energy ako for the real Taiwan blog, para naman hindi puro rant ang mga mababack read ko sa future. Haha.  Pero dahil bed time ko na, pictures na lang muna ulit... 

...and the rest to follow (after ten years din.  'Wag naman sana.)

Sunday random kwento: Starbucks, Sam Smith and Singapore Airlines

Anong petsa na? Grabe, November na, patapos na ulit ang taon.  Why so fast? Parang kaka-Christmas pa lang.  Feeling ko kakablog ko lang.. at kakapromise ko lang sa sarili ko na magbblog na ako ng masmadalas.. *kru, kru, kru*

Ehhhhh dahil November na nga, sa ngalan ng Starbucks planner, nagkape ako.  So.. hindi ako makatulog.  'Yung antok ko, naligaw na.  Ang dami kong energy.  Kasi naman yung Vanilla Nougat ng Starbucks, kape na nga, hitik na hitik pa sa syrup.  'Yung syrup level na bumabara sa straw tapos pag ineffort mo higupin para dumaloy ang kape, boom, asukal. Bakit naimbento 'to?!  Very wrong, unless ang goal mo talaga ay diabetes levels.

Anyway, may bagong Starbucks sa Glorietta 4. (Apparently, di pa sapat ang dalawang Starbucks.)  Pero bukod sa disappointment ko sa super tamis na coffee, ang highlight ay si Ate sa starbucks.  Kasi, parang 3 lang silang barista. At actually, may tray table/area naman sila.  Wala naman nakapaskil na Clean As You Go, pero dapat naman medyo gets mo na yun..  na may lagayan ng used trays, na may laman na mga used trays, tapos walang personnel na nag-iikot sa tables area.  Actually, ang nakita ko lang naman ay ang si Kuya Guard na biglang nagligpit ng mga tray.  Pero sabi ni Maetan... chismis lang 'to... si Ate yung lumapit kay Kuya Guard at inutusan si Kuya.. 'Kuya, pakilinis ang table' in a very privileged bitchy tone (again, sabi lang ni Maetan, ginaya nya pa eh. Haha).  So si Kuya Guard, medyo confused, kasi nga naman seryoso sya sa pag gguard ng pinto, with full security guard costume, so pinuntahan pa din nya ang table, para kunin ang tray at ilipat sa tray area.

Una sa lahat, isang dipa lang yung return area dun sa actual table, so kung sino man ang umalis dun, di nya pa ineffortan.  Kung ang inorder nya ay Vanilla Nougat, I'm sure marami syang energy para iextend ang braso nya.  Pangalawa, mas malapit si Ate sa return area kesa kay Kuya Guard.  Mas ineffort nyang lapitan yung Guard para mag-utos, kaysa iangat yung tray, iextend yung braso nya, tapos bitawan ang tray. At bakit nga ba uso sa Pilipinas na ang guard ay janitor na din.  Para san pa ang full outfit nila at guarding accessories kung magliligpit lang din sila ng mga tray?  At ano bang mahirap sa clean as you go. Di naman kailangan squeaky clean as you go.  Saktong very minimal effort clean as you go lang.  Tinuro naman yun sa school guys.  Effort ng konti.  Tray lang 'yan.

Sam Smiiiiiith... hay Sam Smith.  So narelease na ang latest album nya.  Nung isang araw ko pa LSS ang too good at goodbyes.  Parang Adele lang 'yan eh, kahit wala kang pinagdadaanan, feeling ko may pinagdadaanan na din ako pag narinig ko sila. Plus, Sam Smith yun eh.  Kahit nga 'yung Work from home ng Fifth Harmony biglang ang ganda nung kinanta nya casually...

Isama natin sya sa list ng mga singers na kung nakuha ko ang boses nila, di talaga ako magdodoctor at wala akong ibang gagawin kundi kumanta.  So sana magconcert sya ulit dito.  At hindi na kami ma-sam smith all over again. Sam Smith concert kasi yung nag attempt lang kami bumili online, tapos dahil pang first world ang internet ng Pilipinas, nagcrash lang yung site, tapos pagrefresh nya, sold out.  Tapos mag slowmo yung mundo mo tapos... whyyyyy. So simula nun, pinipila na "namin" ang mga concert tickets.

So... may kwento pa dapat... pero next time na siguro.  Iattempt ko naman matulog na. Paano ba ito.... hay.

Anyway, di ko alam kung mabblog ko pa ang Australia trip.  Kasi yung 2016 nga di ko pa natatapos hanggang ngayon. (Hehe).  Isama na lang din natin ang ibang pictures dito para masabi ko lang na may blog ako. Pero alang alang sa future self ko na baka gustong mag back read ng mga blogs ko, ittry ko yan.

Adelaide Zoo

Barossa Valley

Yan na lang pala muna.. Sana may kasunod pa akong blog... *kru, kru, kru*