Happy Holidays 2016!

Wow... 2017 na in a few days...

Ganun na lang 'yun? 1 year na ulit ang lumipas?!

Anyway, I guess it's time... for my annual movie listahan!

Random... kung ano yung mga naalala ko before reviewing my list.

So, here's my 2016 list:

The Huntsman: Winter's War

Finding Dory

Captain America: Civil War

The Revenant

Now You See Me 2

The 5th Wave

The Jungle Book

The Divergent Series: Allegiant 

Deadpool

Legend

Mother's Day

Warcraft

Money Monster

Precious Cargo

Ghostbusters

Alice Through the Looking Glass

X-Men Apocalypse

Me Before You

Kung Fu Panda 3

Independence Day

Imagine You and Me

Pride, Prejudice and Zombies

Teenage Mutant Ninja Turtles Out of the Shadows

Jason Bourne

Nerve

How to be Yours

Suicide Squad

The Shallows

Big Friendly Giant

Train to Busan

Snowden

Girl on the Train

Inferno

Dr. Strange

Bakit lahat ng gwapo may boyfriend?

The Accountant

Billy Lyn's Long Halftime Walk

Allied

Moana

Rogue One

Ang Babae sa Septic Tank 2

Die Beautiful

haaaay... ayan, I think masmarami this year.  'Di ko nga lang nakwento masyado ang mga movie adventures ko this year.  Tignan natin... Plus, I have 4 more days para magdagdag.

Anyway, I will try to post my other "new year" blog before monday... because 2016 deserves to be remembered. Bye!

Playlist: With tears edition

Yellow!

I'm okay guys.. (well, di ka naman nagtanong, pero sinagot ko na din)

Pero kasi, baka isipin ninyong something is wrong, dahil ang susunod na playlist ay maaring maglaman ng mga kantang para sa... mga malulungkot, para sa may pinagdadaan, para sa may mga hugot in life...

..at para sa akin na mahilig lang talaga mag sound trip.  Bakit nga ba kahit okay lang ako, gusto ko ng sad songs? (Random tanong) I guess there is a certain comfort sa sadness.  (Ano daw?)  Namuni-muni ko ito kanina.. habang naglalakad, tapos kausap ko ang sarili ko:

Ah, ibblog ko na lang ang mga yung playlist ko, kahit meron sad songs (ulit).

But why? 

Kasi gusto ko lang, at wala akong maisip na topic.

Ang dami mo yatang oras..

Hindi no, madaming kailangan gawin tonight, isingit natin habang nagpapainit ako ng tubig pampaligo.

Okay, so why sadness? 

E kasi, it's okay to be sad. Sometimes it feels good to be sad.  It reminds you that life is not perfect, and that's okay.  It reminds that you that being happy is a choice.  It's something you can control.  You can always chose to be happy and thankful for whatever you have.

...well, something like that.  Hindi ko na maalala verbatim yung conversation namin (namin talaga).  Pero actually, ang katotohanan sa title na may tears ay.. ito ang mga singers/band na pag napanood ko ng live, baka maiyak ako, kasi.... favorite ko sila.  Ayun lang naman. So 'di naman lahat ay sad songs pala. So let's go...

1. Coldplay

So unahin na natin yan, bilang namention ko sya recently, na baka maiyak ako kapag napanood ko sila live. Dahil... ang tagal ko na silang inaabangan.  O diba, Yellow.. tapos The Scientist, Clocks.. di pa ako super fan.. hanggang sa may Speed of Sound.. Fix You na...

(na by the way, choreography by Travis Wall.  Na pagnakita/napanood ko din si Travis Wall, baka mag fan girl ako at di ko mapromise na hindi maiyak sa tuwa.).... so diba? Ang dami na nilang album hindi ko pa sila napapanood, nakakaiyak.  Ayoko na umasa sa mga lumalabas sa facebook, maniniwala na lang ako pag may ticket na ako (kung makabili ako, shet, kailangan ko yan).  More than ten years na ito.  (11 years to be exact, kung sa Fix You ako nagsimulang mag abang.... na hindi ko na din sure).

2. Adele

Kakasabi ko lang din nyan.  Recently.  So ayan.  Hindi ko na maalala (well, marami talaga akong hindi maalala) kung paano ko nadiscover si Adele.  Di ko sure kung dahil dito sa Hometown Glory

...but anyway...  yung ibang favorite ko ay actually di nya original composition, pero super mas gusto ko yung version nya: I can't make you love meeeee, if you don't. You can't make your heart feel, something that it won't... tsaka yung When the evening shadows and the stars appear, and there is no one there to dry your tears, I could hold you for a million years, to make you feel my love...

Pero ibigay na natin sa kanya, pinanganak talaga sya para maging singer/songwriter.  Buti na lang narealize nya yun.

3. Birdy

Na parati nasa playlist entries ko.  Ito, naalala ko kung paano ko sya nadiscover.  Duty ako sa ICU.  Pagod na pagod.  (Toxic eh).  Tapos finally, nagkachance ako makahiga sa bed 1 ng ICU.  (Don't worry, walang nakaadmit.  Hindi ako tumabi sa pasyente.)  Tapos binuksan ko yung TV. Tapos MTV nya ng Skinny Love.  Tapos sabi ko, ay, favorite ko na sya.  Actually, di siguro yan ang first time na marinig ko sya, pero wala lang, maikwento lang.  

Pero seriously, favorite ko talaga sya.  So ito ang latest nya... starring Eleven.

4. Damien Rice

Ito talaga, malaki ang chance na nakakaiyak.. hindi lang fangirl mode, pero kasi ang dami nyang tagos sa heart na kanta.  'Yung kahit hindi mo pinagdadaanan yung nasa lyrics, feeling mo pinagdaanan mo na din.

Baka 'pag live,  intro pa lang ng 9crimes (shet....) maiyak na ako.  Tapos kahit anong kantahin nya maiyak na lang ako.  Haha OA.. (di naman siguro...)

Is that alright? Give my gun away when it's loaded. Is that alright? If you don't shoot it how am I supposed to hold it....


5. Ingrid Michaelson

Napagod na yata ako magkwento.. haha pero malamang narinig nyo sya, bilang madalas sya magamit sa mga TV series, as background music.  Like in Grey's Anatomy.  Hay.. Ingrid Michaelson.  All we can do is keep breathing....

Ayun lang naman for now.  Ano pa ba?  Wala na yata.

P.S. So kung may confirmation naman na magcoconcert sila, sa Pilipinas (or yung malapit na sa Pilipinas), pwede pa-text ako? Thanks. Bye!

Asyang's Long Weeeeeeeekend

Looooooong weekend!

Actuallly, a verrrry looong weekend!!

(Na actually tapos na kasi late ko ito pinost!!!)

So kamusta naman?

Ito lang ang balak ko gawin this weekend.

Soooo... naging patay na bata ako these last few weeks.  Yes, me and my boring daily to-do lists. Haha.  Boring meaning wala akong time mag people watching at mag adventure kung saan-saan, kasi may mga kailangan gawin.. (...pft! ---> so paano pala 'yan basahin?).  In between, ang past time ko ay talking to myself. (Because I have no friends...) Joke lang, may friends ako.  Like... my pillow.  (Joke lang ulit). Anywaaaaay....

I have a (pen... Noooo...) list.  Of things that are annoying.  Pero dahil long weekend, at masaya yun, let's make it a happy-slash-positive list instead.  Thanks to breakfast buffet.... na may bacon... (whaat!! BACON!!) and bread pudding (WHAAATTT!! BREAD PUDDING!!).  So ang saya ko diba? 

Alam mo kung ano pa ang masaya?

1. Yung malagyan mo ng nail polish yung mga nails mo sa right hand

(Fine, left hand kung left-handed ka.)  Nagawa ko yun last week! Sale kasi yung nail polish, so feeling ko kaya ko naman kulayan yung fingernails ko.  Dark blue. Ganda.  Successful naman ako, pero the struggle... is real.  As a medyo-OC-ish person, di ako mapakali sa mga konting, lagpas lagpasa sa gilid.  So ginaya yung ginagawa nina ate sa NailTropics, na may stick (gumamit ako ng toothpick) na may konting cotton sa end tapos sinawsaw sa nail polish remover.  Kaso, ang nangyari, kumalat lang lalo yung blue.  Pero maayos naman din kinalabasan nung nails, pero medyo blue nga lang din yung palad ko.. tsaka yung gilid ng kamay ko.. tsaka study table ko. 

Tada!! Ganda ng nail polish ko diba? Galing ni Ate sa Nailtropics eh.

2. Kapag nakakatawid ako sa pedestrian crossing

Yung dun talaga sa lines ha.  Kasi nga, nakaka-OC.  Gusto ko dun ako sa lines mismo maglakad.  Feeling ko, may super powers sila na kaya nila akong iligtas.  Bihira na yan mangyari, kasi maraming driver na pasaway.. na hihinto, dun mismo sa lines.  Eh kung sagasaan ko kaya sila.  Hindi ba nakakanega yun? Saan pala ako tatawid e nakaharang ka na.  Feeling ko ninakawan ako ng super powers sa pagtawid.  But anyway... kaya masaya pag may chance na maglakad sa lines.

3. Yung.. nagccrave ka ng ice cream.. tapos may ice cream tub sa freezer...

na.. wait for it..... ICE CREAM TALAGA ANG LAMAN! Credits to my brother, kasi paulit ulit nyang sinasabi sa akin na: "Gusto mo ng ice cream? Meron sa ref, hindi isda ang laman!!".  Kasi nga, may mga pagkakataon na mabibigo ka sa quest mo for ice cream kapag tirang ulam (or yung napamalengke na pang ulam) pala ang laman ng mga lalagyan ng ice cream.  Well, marami naman nang lalagyan ng ulam sa bahay, so pag may ice cream sa freezer... ice cream for real.

4. Yung.. nanonood ka ng concert ng PTX.. tapos kumanta si Avi.

Kasi nga, si Ate na wild na katabi namin sa concert, nakakabother na.  (Read our medyo traumatic experience : http://nyabach0i.blogspot.com/2016/10/pentatonix-world-tour-2016-not-review.html) So ito lang yung part na bawal ang maingay kasi wala silang mic.  Tapos si Avi yung kumantaaaaa.  Seriously, bakit ganyan yung boses nya? Ang saya ko dyan.

5.  Yung after mong madisappoint sa Pablo, may random kang nadaanan na cheese tarts...

...tapos legit sya.  Ang saraaaap. Naubos ko agad yung cheese, so itong matcha na lang napicturan ko.

Seriously, ang sarap.  Although, hindi ako legit na foodie.  Ang kaya ko lang sabihin ay kung masarap, or hindi.  Pero ito, promise, ang sarap eh.  Kumori, P 60-70.00 per piece. Go na.

aaaaaannnnnnnddd.. that's it for now.  Because I have a presentation tomorrow.  A dance presentation.  Interpretative.  Joke lang.  May case presentation ako tomorrow.  So, good nighty!

-Asyang

Guess who's back!?!?

Back again... na, na, na, na, na.... na, na, na, na, na...

Asyang is back. Back again.

Actually, nagselfie ako.  Yung effort mag emote like Eminem.  Kaso si Eminem na lang nilagay ko kasi baka masira ang araw nyo. 

Hmmm... ang bilis. October na.  Natapos din ang 3 months ko na outside rotation.  Kung saan walang concept of weekends and holidays.  At hindi uso ang normal working hours.  Well, that's life.  And that's training.  And that's how you become a better doctor.  *nuks nemen* 

Kakagising ko lang eh.  Yes, this is the life.  Yung nakakapag late afternoon nap ako.  Pero actually, ang dami ko pang gagawin.  Anyway... anong kwento? Hmmm.. ano nga ba?

May narealize ako.  Hindi ko kayang maging full time whatever.  Nagrerebelde yung utak ko.  Kasi sa outside rotation, papasok ako ng maaga.. (define maaga: mga 7:30ish to 8ish, haha), tapos di na ako masisilayan ng araw.  Pumuti ako, in fairness.  Rounds, rounds.  Clinic, clinic.  Doctor all day.  Hanggang mid-way, ayaw na gumana ng utak ko for some time.  Tsaka ayaw gumalaw ng katawan ko.  Kasi bored na sya.  Hindi sa ayaw ko nung ginagawa ko, I love my job. *nuks nemen part 2*  At lalong hindi boring ang Medicine. Pero normal naman siguro na gusto mo naman ng ibang bagay in life.  So naalala ko, nung college ako, na ang dami kong agenda sa buhay.. Swimming.. School.. Tambay.. Santugon.. Student Council.. Tambay.. kasya yun lahat sa isang araw.  (Paano??) Di naman nagrebelde ang utak ko or katawan ko.  Ang saya kasi nun, na maraming bagay in life.  Namiss kong... mag blog... mag jogging... mag... ano pa nga ba? magbasa ng hindi about hematology...

So yun.  I can't be a full-time whatever.

Hmmm. And recently, medyo natanong ako kung introvert ako.  Nang magkakaibang tao. Hmmm.. mukha ba akong extrovert? Ever? 

Sa mga nakagets, yey! Welcome to the club.

Sa mga hindi.. Hello :D

http://www.quietrev.com/6-illustrations-that-show-what-its-like-in-an-introverts-head/

Tsaka nagkaroon kami ni Tabs ng traumtic experience.  Na dapat si Tabs ang magkwento, para mas intense.  Kasi mag intense yung exposure nya.  Tabs! Pakiblog please.  Pero habang 'di nya pa kinukwento, yung fun part of the adventure na lang ang popost ko dito.  Kasi super fan girl mode ko nung Pentatonix Concert.  Super SAYAAAA.  Ang saya saya ko.  Haha. Pero di naman fan girl level na naiyak akong napanood ko sila.  Siguro pag Coldplay na.  Or Adele.  Or Birdy. 

Anyway, back to regular blogging efforts for me.  Guess who's back?!

Sorry. Finilter ko na lang ng slight. :P

31 years of being Asyang

Hindi ako prepared for a birthday blog.  

'Yan lang yung title kasi nagbirthday ako nung Sunday... 

Again, let me explain.  Natunaw yung cake, kasi ang traffic pauwi sa bahay ko.  Actually, nagslide lang naman yung top layer, tapos dumikit sila sa box. Pero maiinggit kayo, kasi favorites ko ang mga yan from Slice.  I have a birthday-cake-ni-Asyang from Slice.  Yema Cheesecake is the best.  And Caramel Yema Chiffon ang runner-up.  Thank you ulit kay Chef Michelle Mae Vivo.  You are the best.

Anong ginawa ko nung birthday ko?

Gumulong ako sa kama.  Kumain sa kama.  Gumulong ulit.

Seryoso.  Kasi na-miss ko yung kama ko.  Yung bed sa bahay ko.  Kasi after 1 month, nakauwi ako.  Kaya rin ako walang kwento, kasi busy-busyhan ako as a rotator sa NKTI.  Na napakalayo.  So extra early than usual ang gising ko, Tapos commute papunta, then uber pauwi.  Kasi mahal kung uber pareho.  At scary kung FX pa rin sa gabi.  Hence my FX-Uber routine.  

At dahil nagcocommute ako, I have commute kwentos.  Nung isang araw, sumakay ako ng FX. Tapos dun ako sa gitna, (actually, choosy na ako. Yung mahabang van na lang sinasakyan ko, kasi pag yung FX, pinagsisiksikan yung 4 sa gitna, na dapat inhale ka nang malala tapos konting exhale lang, kasi ang sikip na.. lalo na, kung may medyo chubby pa sa helera nyo.  No offense sa malusog, pero Kuya Driver, hindi na po talaga kami kasya kahit itodo pa namin ang inhale.) sa tabi ni Ate, at nang isang Kuya na nakablack at may yakap na backpack.  So may background music kami, yung radyo, pero mahina lang.  Tapos... nag ring ang phone ni Kuyang nakablack with a backpack:

KB: Hello? (medyo mababa yung boses ni Kuya, tapos seryoso)  

        Hindi ako nakauwi.  Nasan si Criselda? (Hindi nya tunay na pangalan.)

Criselda: Hello?

KB: Ipasundo mo ako.

Criselda: Saan? (actually, di ko naman sya naririnig, inassume ko lang kasi ang sagot ni Kuya ay...)

KB: Sa presinto. 

Criselda: Bakit?

KB: Eh.. nakasaksak ako eh.  (Again, seryoso ang boses ni Kuya. Sabay kamot sa ulo.)  

        Basta pasundo mo ako.  Ngayon na.  

Criselda: *di na ako makaisip kung anong sinasabi nya kasi naloka na ako ng slight sa statement ni Kuya*

Asyang: *peripheral vision on* napakapit ng tight si ate sa bag nya after ng statement ni Kuya. *thought bubble* wala naman kami sa presinto, so nangjojoke tong si kuya dapat

KB: Papuntahin mo na nga! 

Asyang: *though bubble* shet, either nakasaksak talaga si Kuya at may history sya ng pagkakakulong or ang galing nyang voice actor

KB: Dito! Sa presinto *may address syang bingay*

Asyang: *peripheral vision* deadma naman kaming lahat

KB: G@g*, pauwi na ako. Hahahaha.

Asyang: *peripheral vision* nag exhale si ate, sabay relax ng kamay. *though bubble* kuya, di ka funny

Tapos binaba nya yung phone.  Sabay sandal sa bintana at natulog.  Whew!  So medyo may kaba/confusion yun ha.  Buti na lang may Ate sa gitna namin ni Kuya.  Anyway, back to silence in the FX... tapos after a few seconds... tumugtog ang Imagine You and Me sa radyo.  ('Wag kang ano... alam mo yang kantang 'yan.)  Tapos... si Kuya Driver, na malaking tao, with a man bun sa gitna tapos nakashave yung gilid... yung tipong kung mamatay tao nga si Kuya with a backpack, kaya nyang hilahin pababa ng FX nya... kumanta... nang malakas:

It would be nice to have yooouuu.. in my life... 

Would there be a chance... for you to give it a try..

and then narealize nya sigurong puno ang FX nya, biglang humina yung boses nya, tapos ang hum na lang sya.  

Asyang: *ang weird ng umaga ko, kailangan ko na ng kape*

Anyway, back to my birthday...  Hindi naman actually talaga ako mahilig magcelebrate ng birthday.  Ang natatandaan ko lang, naghanda ako nung 16th birthday ko, pero actually, thanksgiving yun, kasi nagkamajor car accident kami mga 2 months before. So yung celebrate na party, party and other birthday rituals for me, hindi ako masyado fan.  Thankful ako for every year, di lang ako mahilig magcelebrate.  So nung birthday ko, umuwi lang talaga ako.  Nagbinge eating kami ng kapatid ko ng pizza, pasta at spicy wings.  May wine at cheese pa sana kaso di na namin kinaya.  Tapos nung following day, Chinese food party naman.  Tapos bumalik na ako sa Taft.  Ayun.  Nagbirthday ako.  Haha.  Thank you ulit sa mga nag greet!

Asyang, at ang mga taong may pinagdadaanan.

'Pag meron ka bang pinagdadaanan, like serious stuff... 'yung 'pag ninarate yung buhay mo sa TV ang sasabihin nung voice over ay ito na ang isa sa mga malaking dagok sa buhay mo... paano ka nagrereact?

Ako kasi, 'di ko sure.. (haha), pero sa pagkakaalam ko, either I act normal or slightly more tahimik... or maybe minsan may overcompensation.. extra chatty.  In short, wala pala akong ang default reaction.  Haha.  kung anong maisipan.. but I guess normal ang mas default.  'Di pa naman ako (well, at least nung tumanda na ako) sigurong biglang napagbuhusan ng galit/frustration.

Nung isang araw kasi, tumawag ako sa... basta sa isang department/office, kasi kailangan ko mag inform na hindi makakarating yung consultant namin sa seminar:

Asyang: Hello, good afternoon po, Dr. Sapinoso po ito sa Hema, inform ko lang po na hindi na makakaattend si Dr. *** sa seminar next week.
Kalmadong Kuya: Ay, wait lang po, lipat ko ko po kayo kay Sir **.

Agit na Kuya: Hello?
Asyang: (repeat) Hello po! Good afternoon po, Dr. Sapinoso po ito sa Hema, inform ko lang po na hindi na makakaattend si Dr. *** sa seminar next week.

Agit na Kuya: E BAKIT NGAYON MO LANG SINABI?!?

Asyang: *silence* *palpitations*
Agit na Kuya: Sino ulit?!
Asyang: Dr. ** po
Agit na Kuya: BAKIT HINDI NA SYA PUPUNTA???
Asyang: *lunok* Uhm, dumating daw po kasi yung visa nya, so out of the country na po sya next week.

tooooooot.... toooooooot..... tooooooot....

*aaahhh.... binabaan ako ni kuya....*

Seriously, ang nega diba?  Kaya hindi umuunlad ang Pilipinas eh.  (Joke lang) Pero baka naman may pinagdaanan lang si "Kuya"... like PMS.  Hinayaan ko na si Ate. *wink, wink*

Tapos nung isang araw, bumili ako sa snacks for movie.  Parang okay naman si Ate.  Tinanong nya kung what time ang movie, kasi 10 minutes pa daw para maluto and fries.  Sabay abot ng resibo ko, at nagbilin na tatawagin na lang po kayo ma'am.  So nakipagkwentuhan muna ako sa gilid.

... after 3 minutes ....

Ate: MA'AM ACE!!! MA'AM ACE!!!

*panic!*

Ate: Iced tea. Tatawagin ko po kayo ulit. (Sabay slide ng dalawang iced tea)

*whew* 

Kinabahan ako.  Nung bata kasi ako, pag may ginawa akong mali.. or kung may hindi ako ginawa na dapat ginawa ko, tapos galit si mama, sisigaw na 'yan: ALEXANDRAAAAAA! *patay*  Alexandra lang ako 'pag galit sya eh.  

Parang ganun 'yung sigaw ni Ate... parang dapat... Ma'am Ace!!! Ma'am Ace!!! Bakit di ka pa nag saing?!? Buong araw ako sa trabaho, tapos pag uwi ko ako pa din magsasaing?!?! 

Parang gusto ko na lang mag-sorry.  Haha.

Baka may pinagdadanan lang din si Ate.  Pero, in fairness sa kanya, kalmado na sya, at nakasmile nung inabot nya ang fries.  Or baka nafeel nya lang na natakot ako sa kanya nang slight.

Nakakatawa na lang sya ikwento ngayon. Pero diba? Sana mabawasan ang mga nega, lalo na sa mga taong (katulad kong) wala naman ginawa para ikagalit nila.  The world needs more love and laughter.  ('Yun oh).

Good night!

Sydney! Part 1

Hongtagaaaaal.

So after 3 months, (actually, more than 3 months na nga eh), I will blog about my adventures in Sydney... na super bitin (kasi.. kailangan bumalik sa work) but super enjoy.  Special thanks to the best tour guides: Ate Grace and Kuya Art... spoiled na spoiled ako, sobra.

It was a short visit, 4 days, kaya pinagsiksikan ko na ang pwede kong gawin dun.  Power lakad.  Mga 25,000+ steps per day.  At mainit.  So may palagkitan moments din.  Pero dahil travel ito, kebs na talaga. Gow. 

Natuto ako ng some basic video things on iPad... wala lang.

Pinanood mo ba? Panoorin mo please, para sa effort ko.  (Haha!)

Day 1: Ang medyo biglaan.  Kasi naghihintay na ako for boarding nung natawagan ko si Kasey, at nalaman kong pwede ko sya i-meet that day.  So from airport, nag late lunch lang kami sa Parramatta, and then pinasyal na ako ni Kasey.  Sabi nya, mag train na lang kami, kasi hindi sya sanay magdrive sa city.  Ewan ko ba sa kanya, kung bakit biglang nagdrive pa rin sya.  So, hindi nya ako masyado kinakausap sa car, kasi busy sya sa dami ng kaba.  Haha.  

With Kasey at Coogee Beach

Nakarating naman kami, safely.  Tumambay lang sa beach... (wala akong swimming attire, kasi nasa maleta pa).  Kumain ng ice cream, nagkwentuhan, ang nagpaaraw ng slight.  After nyan, ang totoong adventure.  Bilang hindi naman sya masyado nagddrive outside Parramatta, naligaw kami.  Kung san-san na kami nakarating, partida, may GPS pa kaming gamit.  Haha.  Tapos in the middle of panic ni Kasey, (sya lang, kasi ako nag eenjoy sa road trip), biglang naubos ang batt ng GPS nya. Nakauwi naman kami, after ilang extra kilometers, plus ang paglipad namin sa humps.  That was fun! Ulitin natin Kasey.  Pagbalik ko, payat ka na.  Promise mo 'yan.

Day 2: Nung nalaman ni Ate Grace na makakavisit ako sa Sydney, sinabi na talaga nyang kailangan ko mag bridge climb.  MAG-ISA.  Ito kasi sya...

at hindi kasi ako masyado fan ng heights.  So feeling ko di ko carry.  Hongtaaas.  But anyway, no choice naman, kasi binook na ni Ate.  Sabi ko, "Hala, bahala na."

Muntik pa kami ma-late, from Cicular Quay train station...

Circular Quay Train Station... ayun yung bridge sa likod...

....tinakbo namin hanggang Harbour Bridge.  Power hingal, pero umabot ako.  Dumating ako mga 2 mins before the schedule.  

Hindi joke yung 2 minutes.  Takbo talaga. 

Ang smile ng excited/kabado.

So there.  Wala nang atrasan.  May konting orientation sa loob, introduce yourself to the group, sign ng waiver.  So yung mga kasama ko from US, may mga European, at di ko na masyado maalala... First time naman namin lahat na mag bridge climb.  *whew* Puro partners ang kasama ko, except for 2 senior (haha jinudge ko nang above 60 sila) na loner like me.  Mga 30-45 minutes din siguro, ang change costume, pag-iwan ng lahat ng gamit sa lockers (yes, wala kang pwedeng bitbitin sa taas, kahit watch kailangan alisin), pag gear up (yes, maraming kailangan ikabit syo) and demo/return demo sa pag-akyat baba ng mga stairs... and then go na!

Picture!

Hindi pala sya nakakatakot, promise.  And safe.  Super fun, relaxing, at kung gusto mo mag muni-muni while hinahangin at tumatanaw ng view, this is it.  May times kasi na nakatayo ka lang sa isang spot, while waiting for your group (na isa-isa kasi kaming pinipicturan).  Hindi ako nag muni-muni, (kung winownder nyo yan) kasi, medyo (actually.. super) friendly si John.  Ang kasunod ko sa line.  John from U.K., na umakyat din mag-isa.  He has travelled the world twice (sabi nya 'yan), for work and for leisure.  At sa dami ng adventures nya, ang dami nyang shinare sa akin.  Marunong sya ng konting Tagalog, at ang tawag nya sa akin ay kababayan.  Your guide will also share with you ang history ng bridge and mga kwento nang mga landmarks na matatanaw ninyo.

Mahangin talaga sa taas.

But seriously, this was my favorite activity in Sydney! One, because akala ko matatakot lang talaga ako.  Two, kasi ang saya naman nga nya, adventure na relaxing, at ang ganda ng view.  And three.. basta favorite ko sya. So, for those who will be flying to Sydney, kung game ka sa isang cool adventure... Go for it.  Book your climb http://www.bridgeclimb.com/ and enjoy.

My bridge climb friend, John.

...to be continued...

Asyang, at ang Listahan Part II

Wow, umuulan na.  Grabe, may times nang medyo lumalamig.  Hindi na whole day na nakakatunaw ang weather.  I love rain. Chrysalism.  (Wow... paki-google).  Syempre except kung sakuna na yan, like Yolanda.  Yung saktong pang emote na ulan at kulog lang.  Tsaka, isa sa mga hate na hate ko lang pag umuulan ay ang squishy shoes.  Eiw.  Mabasa na lahat, wag lang yung paa ko, pagnakashoes ako.  *Squish, squish*  Kaya pag umuulan, dapat boots lang (yes, dahil required 'yan dito sa Manila, lalo na sa Taft) or slippers.  At least sa slippers, matutuyo lang din sya, or kaya ko punasan.  Pero weird, kasi may kilala akong mas preferred ang shoes... like squishy shoes.  I don't understand.  Bakit mo gugustushin ang prune-like-toes dahil nakababad sya sa basa.  So, yan na ang Number 5 sa listahan.

Number 6:  Narealize kong... 'wag nyo sana akong ijudge, kung ang dami kong kinaiinisan.  Hindi naman lahat lahat, like all out inis.  Yung iba, medyo nakakabother lang.  May levels.

Anyway, back to number 6.

Alam mo yung mga eskinita... or hallway.. na maliit lang... yung medyo sakto lang sa magkasalubong na tao.  Tapos may barkadang namamasyal, chika chika, kebs sa mga mga taong nakapila sa likod nila KASI ANG BAGAL NILANG MAGLAKAD TAPOS WALANG SPACE PARA MAKAOVERATAKE KA.  (Nafeel mo yung level ng inis ko? All caps,  para intense) Huwag kayo humarang utang na loob, nagmamadali ako.


Or.. ito, hindi ako naiinis.. medyo naweiweirdan lang ako.  Na medyo madalas pa mangyari sa akin.  Hanggang sa ginawa ko na syang experiment for a time.  Yung pag may makasalubong ka, tapos for some reason... marerealize mong pag tinuloy nyo pareho ang direkyon na tinahak nyo, magkakabunggo kayo.  Like face to face.  Tapos magkaharap kayo, stranger to stranger, ittry mo sya kausapin telepathically kung sino ang pupunta sa left side ng daanan or sa right... pero di gumagana.   Tapos sa bawat attempt nyo pareho pa din kayo ng direksyon.  So, ginawa ko, everytime na may ganyan, titigil ako.  At tatayo na parang poste, tapos sya na bahala magdecide.  Alam mo kung anong nangyayari?  Mga nakatatlong tao na 'to, na medyo recent (kasi madalas nga sya mangyari, di ko alam bakit), na hindi na ako gumagalaw, dun pa din sila pupunta sa kung san ako nakatayo, or, aattempt nila mag left, tapos aatras para magright na lang.  Isang beses, muntik na talaga ako matawa.  Ate, decide!! It's your choice, di na ako gumagalaw. Wag ka mag cha-cha sa harap ko.  No joke.  Muntik na ako matawa sa kanya.

Number 7:  Sabi ko nga, mabilis ako mag CR.  So 'pag may kasama ako, madalas, ako yung maghihintay.  At habang naghihintay ako, syempre, mag oobserve ako.  Very wrong lang talaga ito.  Na may mga taong hindi gumagawa nito.  Kung sa bahay nga automatic ito, lalo na dapat sa public restrooms.  Ito ay ang.... Handwashing.

Seriously, naiimagine mo ba kung anong mga nasagap na germs ng kamay mo sa banyo?!  (Hindi ko rin alam exactly.. so: http://www.womenshealthmag.com/health/public-bathroom-facts)  Ang alam ko lang, bawal silang baunin sa kung saan ka man pupunta next.  Hindi pa man ako doctor (na nakapag attend ng mga proper handwashing lectures... lecture talaga), alam ko nang dapat kang kumanta ng Happy birthday habang naghuhugas ng kamay.  Kung irarason mong never ka pa naman nagkasakit, fine.  Kaadiri pa din, naiimagine ko pa lang.

to be continued

LSS

Actually, dapat magkkwento about the last movie we saw.  Well, every weekend... actually every Saturday, nanonood kami ng movie.  Kung may maganda man or wala, go 'yan basta walang ibang agenda.  Kung walang maganda, we choose a random movie, and hope na lang na maganda.  Last year, the worst talaga ang transporter... pero after last saturday... scratch that WORST MOVIE: Transporter 2... may bago na akong answer... Precious Cargo.  Seriously, sino ba nagproduce non? Ang panget talaga, promise.  Unang hint na panget sya, sa pila pa lang, OP na kami, kasi puro nakapower card ang mga tao.  'Yung mga senior citizen na ang goal ang ay magpalamig sa sine, since libre sila.  But anyway... dahil ang masasabi ko lang ay panget sya, playlist blog na lang ulit.  Actually, this is inspired by Dr. Rmin Miranda, at sa ilang araw naming LSS.

Please play nyo to, at damayan nyo kami.  Hindi ko alam kung bakit to pinapanood ni Rmin, at bakit nasilip ko pa.  

1. Bonakid Theme Song

Very very wrong.... ilang araw namin kinanta ang Bonakid 3 Plus... parang hanggang ngayon... help.  Pag three pataas.... mag Bonakid pre-school, three plus! Isa pa ulit, Pag three pataas.... mag Bonakid pre-school, three plus!

2. Middle

Not so bad as an LSS, well compared to number 1.  Kaso nung time kasi na LSS ko to, hindi ko alam ang lyrics nya... so actually yung paulit ulit kong kinakanta ay... with you in the middle... ten tenenen tenen.  Yes, yung nasa 1:00 min ng video kung di mo gets.  As in 'yan lang, paulit ulit.  Pero ngayon, medyo alam ko na yung lyrics.

3. Youth

Bilang kahit saan ako magpunta recently, mall... or sa uber... or... wala na akong maisip... pero diba, maririnig mo sya.  In fairness to Troye Sivan... maganda naman.  Although yung Happy Little Pill nya, mas gusto ko yung cover version ng Superfruit.  Pero kung mas gusto nyo ng acoustic, may version din sya.  

Hmmmm... 'yan lang pala ang LSS ko lately... at least yan lang naalala ko sa ngayon.  Haha.  But just to complete my "list", lagay ko na lang ang mga "most played" ko recently... let's see....

Asyang was attacked!

So... it's been a while... again. Haaaay. Well this time, hindi naman sa busy busyhan, tinamad lang talaga ako.  In general.  I have those moments...  of katamaran.  Hence, my not studying for the exam and endless hours na naubos watching youtube videos and tv series.  Ngayon, trying to get back to my usual routine.  

So sabi ng schedule ko, kailangan na ng progress ng powerpoint ko for my lecture.  Kaso gusto ko pa tumawad ng konting slack time pa...

So let's see, my random thoughts... oooohhh! So last week ay PCP convention sa Marriott.. after nung isang lecture, had to go to the toilet.  Pero dahil kakatapos nga ng lecture, medyo sabay sabay nakaisip yung mga tao ng 'oooh! toilet break!', so ang daming tao.  Feeling ko naman keri ko pa, so bumalik muna sa mga friends ko at sabi ko later na lang dahil ten year yung haba ng pila.  Lumipas pa ang ilang minutes, (naiimagine ko yung sound effect sa movies, pag may may time lapse, or yung nag iimagine sila.. ten den den..) until, di ko na keri.  Pero this time... maluwag na sa CR.  Yey! 

Isa sa mga pet peeve ko, yung mga taong matagal sa cubicle, kahit alam nilang ang haba ng pila. Kasi diba, di mo bahay.  Isipin mo naman ang kapakanan ng mga taong ihing ihi (or jebs na jebs) sa labas. Rapido.  Ganon.  So minsan, pag super tagal nung tao sa cubicle, tapos ang dami nang lumabas sa ibang cubicle, na mas late pang pumasok sa kanya, ang expectation ko ay dapat pang miss universe na itsura nya paglabas.  Tipong dapat nakapagbihis na sya, blow dry ng hair at make-up sa tagal nya sa loob.

Anyway, hindi ako matagal. Actually, patapos na ako nung biglang may nag attempt buksan yung cubicle ko.  Tinry nya isa, tapos medyo nagpanic ako, kasi akala ko bubukas habang I was still in a very vulnerable state.  Buti na lang, hindi nagiba ang lock.  So akala ko nagets na ni ate sa labas na may tao pa.  After 3 seconds, inattempt nya ulit... paulit ulit.  Ate!! 'Wag kang mamressure!! Binibilisan ko na po.... and then, pagbukas ko ng pinto....

I wish nag e-exaggerate lang ako, pero na-trauma ako, kasi ganyan talaga sya pagbukas ko nang pinto.  Minus the sibak... plus a sosyal handbag on the other arm, sabay sabi nang... "ihing ihi na ako!!!".  Seriously, nag panic ako.  Kasi pumapasok na sya sa cubicle nang hindi pa ako nakakalabas. 

As in dumikit ako sa wall bigla kasi sumugod si Ate.  

Actually, hindi ganyan, kasi nagulat talaga ako... Feeling ko, more of ganito....

Shucks, sana napicturan ko yung itsura ko nung moment na yun.  Feeling ko benta.  Anyway, nakalabas naman ako nang buhay, with palpitations for a few seconds before ako nakarecover.

So that was my traumatic experience.  Whew!  Aaaaaaaaand... my extra slack time is over.  Back to work.

Asyang in Brisbane, Australia!

So... it's been  a while.  Haha medyo natagalan no? Busy busyhan as usual, excited pa naman ako sa adventure kwento ko.  Pero before the kwento..... gusto ko lang mag rant.... ANG OA NG INIT HA.  Parang nasa kabilang kanto lang yung araw.  Kamusta naman yung kalagkitan?

Anyway, it's time for my adventure kwento.  Super excited to write about traveling.  Well, isa 'yan sa mga favorite ko sanang gawin, kaya lang, nung may sweldo pa ako... walang time for traveling, at ngayon, na mas may time for traveling, wala akong sweldo.  Oh well.  So this year, I had the opportunity to travel (for free!) and attend a conference in Australia.

Medyo umeffort ako ng kaunti, at first time ko gumawa ng video. So finally, mapopost ko na... after ten years. 

(O diba, puro mukha ko... haha) Super fun. Kahit nung first day, ay wala kaming tulog.  So umalis kami sa Manila ng 3 pm, at nakarating kami ng 6:30 am sa Brisbane... ang catch, hindi ako nakatulog sa plane, mga 30 minutes lang.  Tapos, 8:30 am yung start ng activity.  So ayun, walang ligo, walang tulog.  Nagtoothbrush lang sa hotel lobby (kasi di pa kami nakacheck-in) tapos nagpatong ng blazer.  Tapos... nakadalawang kape ako pagdating sa conference.  Effort ang manatiling gising.

Me, Mike and Jolie

Di nama halata diba? Mukha naman kaming fresh... nagpabango din kami, don't worry.  So nung first day, may konting lectures lang for the trainees.  Tsaka konting time to meet other trainees from different countries.  Uhm.. di pa naman ako masyado friendly.. mahiyain kasi ako in real life.  (totoo 'yan.. hindi ako suplada, shy lang)

And then, may lunch with the experts.. that's me. haha with the thrombosis and anticoagulation group.  So nung una, kahit medyo hindi kami (meron kasi kaming kasama from Australia and Singapore... na hindi pumopoverty) makarelate sa mga mas ideal set-up, marami din naman kami natutunan.

Convention Day 1

Kaming tatlo ulit, mas fresh, nakatulog na at nakaligo.

So ayan. 'Wag ko na ikwento yung mga nilecture, haha... medyo nakalimutan ko na yata ng slight.  (di ko pa nagagawa yung powerpoint ko for the echo... kru, kru, kru)

Wala masyadong ganap sa Brisbane... haha convention lang talaga... tsaka konting lakad and picture.  Kasi mga 5:30ish sarado na nga talaga ang mga stores. Kumain lang din kami sa random kainan, naglakad, naligaw, naglakad pa nang naglakad, tapos sumakay ng ferris wheel, naglakad pa ulit, nagpictorial. haha. ganun lang.  Actually, inaantok na kasi ako, haha, wala akong makwento.

Ay.. ayun naalala ko na.  Seryoso na kwento, nung Saturday muni-muni walk naming tatlo, medyo may sadness moment kami, nang very light... kasi nga, hindi naman nga kasi ideal ang nagagawa natin sa Philippines (...at least for Hematology).  'Yung may nagsabi sa amin na 'di sila makapaniwalang "FFP transfusion pag dumugo ang mga hemophiliacs" ang meron sa atin.  Habang ang issue nila ay anong protocol nila for prophylaxis. (hello, developing country...).  Well, meron naman din tayong mga factor concentrates, kaso di naman afford... or yung mga near-expiry or expired... nadodonate sa atin.  So yes, medyo na-sad kami for some time. During the convention, as usual, maraming mga bagong mga gamot... na kailan kaya natin maeexperience? Hmmm.. but.. but.. eventually, naisip naman namin, 'di ba nakakamotivate din? Na sobrang dami pang matututunan in the field of Hematology.  So sabi namin, kung may opportunity for further training, e go lang.  

Yun lang... bilang ang option for further training ay abroad... 'yan ang problema.  Haha. Dahil mga nasa 30 and above age group na kami, sana naman kumita na kami no? yung iba naman may mga sweldo kahit papaano, kami lang mga taga-PGH ang pumopoverty level talaga. So 'yan. Wala masyadong kwento pala. Haha. Sorry naman, inaantok na din kasi ako. Pictures na lang ulit.. babawi na lang ako sa Sydney.  (kung saan walang humpay ang lakwatsa)

Asyang, the official photographer of Dr. Cuarteron

Mr. Congeniality, with his new friend from Myanmar.

More pictures...

with Paola and her fiancee.. Filipina receptionist sa hotel, pinasyal nila kami

Wheel of Brisbane

Habang hinihintay namin magshopping si Mike, may stranger na sumama sa picture namin.

Ito yun, after our Saturday muni-muni walk.

'Yun lang! :)